James Armstrong (US) Blues Banana Peel Ruiselede (06-11-2023) reporter & photo credits: Marcel info club: Banana Peel © Rootsville 2023

Nog maar net een stevig blues weekend achter de kiezen met het Bay Car Bluesfestival en we waren weer de hort op voor een cluboptreden in de West-Vlaamse joint van Ruiselede, de Banana Peel. Normaal had vandaag de “Chicago Blueskitten” ofte Ivy Ford op de affiche gestaan, maar deze heeft haar tournée om duistere reden volledig afgelast. Gelukkig werd daar in de persoon van James Armstrong een meer dan waardige vervanger gevonden. Blijkbaar deed de naam heel wat belletjes rinkelen bij de bluesliefhebbers en was de keet alweer volledig uitverkocht.

Armstrong werd geboren in 1957 in Los Angeles en kreeg al van kinds af de muziekmicrobe mee. Op zijn 13de startte hij zijn eerste eigen band en op zijn 17de maakte hij al tal van podia in de States onveilig. Hij ontwikkelde een eigen stijl dat een mix is van blues, soul en rock. Net op het moment dat hij op tournee wil gaan om zijn veelgeprezen eerste album “Sleeping with a stranger” te promoten slaat het noodlot toe. Bij een inbraak en diefstal in zijn huis verwonden de inbrekers zijn linkerhand en arm zodanig dat hij geen gitaar meer kon spelen.

Gelukkig zijn de letsels niet blijvend en kan hij 2 jaar na datum de opbouw van zijn carrière hervatten. Hij heeft met tal van grootheden het podium gedeeld en zijn traditionele blues is een echte ode aan het verleden. Samen met hem vanavond op het podium van de Banana Peel vinden we Denis Agenet aan de drums, Abdell B Bop aan de bas en Jean Patrick Cosset aan de toetsen. De temperatuur was al lekker gestegen toen de band het obligate instrumentaaltje aanzette, waarna Denis, James aankondigde en deze ‘When I Sing The Blues’ de joint in slingerde, gevolgd door ‘I’m Tore Down’ van mister Freddie King en het eigen nummer ‘Got To Going On’. Om te starten kon dat dus wel tellen.

Hoewel ze nog maar enkele dagen samen zijn, hoor je de samenhorigheid van de band. Niet moeilijk want het zijn allemaal oudgedienden. James gaat verder met ‘Blues Been Good To Me’ en ontpopt zich tot echte storyteller bij ‘Guitar Angels’. Hier komt het verhaal boven van de brutale overval op zijn woning. Hij kan goed vertellen en de mensen hangen aan zijn lippen. Met ‘Rag Top’ krijgen we een nieuwe song te horen waarna hij overschakelt op ‘The Thrill Is Gone’ waar hij zijn eerbied betuigt aan “De Meester” BB King. James blijft de verhalen aan elkaar rijgen en we krijgen daardoor een mooi beeld van waar hij zijn inspiratie haalt voor zijn songs , inspiratie die hij vooral vindt in zijn eigen leven en belevenissen. En zo krijgen we voor de pauze nog mooie verhalen voorafgaand aan ‘Healing Time’ en ‘6 Bar City’. Voor sommigen misschien iets teveel “storytelling” maar mij stoorde het zeker en vast niet.

Tijd voor een pauze waarbij James, vriendelijk als hij is, tijd neemt voor de fans. Het was al een fijn eerste deel geweest en deel 2 ging op hetzelfde niveau van start met ‘Sweet Inspiration’ en ‘Boom Boom’ van John Lee Hooker. Hieraan was dan ook weer een verhaal verbonden over zijn ontmoeting met John Lee. Fan zijnde van rock’n roll, mochten we dan genieten van Robert Palmer’s ‘Addicted To Love’, wat deftig werd meegebruld. Dan mocht het even wat rustiger met ‘Have You Ever Loved A Woman’ en het knappe ‘Waiting On The World To Change’ van John Mayer, een sociale boodschap. Horen we graag soul was dan de vraag. Natuurlijk dat en we werden op onze wenken bediend met Wilson Pickett’s ‘Don’t Let The Green Grass Fool You’. Stilaan naderden wij het einde van deze knappe gig, maar eerst wat klassiekers met ‘The Blues Is Allright’, waarbij James op wandel ging in de joint en nadien startte met een zeer funky versie van ‘Got My Mojo Working’.

Hierbij kregen zijn begeleiders de kans op hun kunnen nog eens extra in de verf te zetten, waardoor we drie knappe solo’s kregen. Ondertussen ontpopte James zich ook tot een sterk entertainer en kreeg hij de zaal volledig op zijn hand.. De set werd dan afgesloten met ‘Saturday Night Woman’, waarbij een dame uit het publiek, onder James’ begeleiding ook nog op zijn gitaar mocht tokkelen. Het was toen nog geen 23.00 uur en er moest een bisser komen en dat werd een eigen versie van ‘Sweet Home Chicago’. Het werd echter maar een korte versie want je zag duidelijk dat James vermoeid was en hij verliet na een tijd het podium.

Toch al weer kwaliteit daar in de Banana Peel, we hadden weer kunnen genieten van een fijne portie blues gebracht door vier sterke muzikanten. Alweer toppie !!
See you next time folks !!

Marcel